En… het voordeel dat je hebt wanneer je co-regulatie gemist hebt als kind.
Voordeel??? Hoor ik je denken… ja, inderdaad, voordeel 😊
Wat is co-regulatie?
Het proces waarbij een betrouwbare andere, iemand waarmee wij een warme band hebben, ons ondersteunt bij het reguleren van ons zenuwstelsel op momenten van stress en onzekerheid, wordt co-regulatie genoemd.
Deze betrouwbare andere gaat vanuit een respectvolle kalmte en een vertrouwen in de buitenwereld en zichzelf (het eigen kalme zenuwstelsel), ons helpen om ons zenuwstelsel te kalmeren of reguleren.
Wat als we als kind geen of niet-voldoende co-regulatie hebben gekend? Zijn we dan gedoemd te mislukken?
Vanaf onze geboorte hebben wij nood aan co-regulatie. Betrouwbare anderen (volwassenen, ouders, grootouders, ….) die ons een gevoel van vertrouwen kunnen geven in een nieuwe, enge, onzekere wereld. Vanuit deze co-regulatie leren wij stilaan zelfregulatie. Vòòr de leeftijd van een jaar of 6 is er van zelfregulatie niet echt sprake. Dat komt doordat het deel van het brein dat hiervoor nodig is (pre-frontale cortex) dan nog niet voldoende ontwikkeld is.
Dit wetenschappelijk gegeven ondersteunt de kritiek op de aanbeveling die, vroeger meer dan nu, door kinderartsen wordt gegeven aan nieuw-bakken ouders om hun baby te laten uithuilen wanneer deze niet wil slapen. Daarbij wordt ouders aangeraden om hun baby op een aparte kamer in bed te leggen, de deur dicht te trekken en te wachten tot het kind uiteindelijk van pure uitputting stopt met huilen en in slaap valt. De baby leert hiermee dat hoe eng en stressvol de wereld ook is, dat er niemand is die ter hulp komt en die zorgt voor warmte, vertrouwen en geborgenheid. Het zenuwstelsel komt onder constante druk te staan. Alles behalve de broodnodige co-regulatie dus.
Co-regulatie (nabijheid van betrouwbare en affectieve anderen) tijdens de baby en kindertijd geeft een goede basis voor het zelfregulerend vermogen bij volwassenen. Wil dat zeggen dat wij als volwassenen geen co-regulatie meer nodig hebben? Nee, ook als volwassenen hebben wij blijvend co-regulators in ons leven.
Stel je voor dat je in een stressvolle situatie terecht komt, of slecht nieuws krijgt. Wie zou je eerst opbellen en om hulp vragen, je verdriet te delen of je hart te luchten? Dat is je co-regulator nr 1. En als deze persoon niet opneemt, wie zou je dan opbellen? Dat is je co-regulator nr 2. Zo kan je zeker 3 tot 6 mensen aanduiden die jouw co-regulator zijn.
Partners in een romantische relatie zijn meestal elkaars co-regulators. Ouders zijn meestal blijvend de co-regulators van hun kinderen, ook als deze al volwassen zijn. Op je kleinkinderen passen (wanneer deze ziek zijn) zodat je zoon of dochter kan gaan werken is co-reguleren. Financieel een steuntje in de rug geven wanneer je zoon of dochter zijn of haar huis gaat renoveren is co-reguleren. Co-regulatie is dus niet beperkt tot emotionele steun.
Wat als we als kind geen of niet-voldoende co-regulatie hebben gekend? Zijn we dan gedoemd te mislukken? Nee, gelukkig niet 😊 Ik zie zelfs een positieve kant hierin.
Wanneer we als kind geen of niet-voldoende co-regulatie hebben gekend, hebben we een minder goed ontwikkelde zelfregulatie. Daardoor gaan we meer nood hebben aan co-regulatie, die wij dan doorgaans gaan zoeken bij onze partner in romantische relaties. Als we niet in de val trappen van een ‘positieve-oedipale partnerkeuze’ (een partner kiezen die hetzelfde is als 1 van je niet-co-regulerende ouders) en we kiezen een partner die is staat is tot een gezonde co-regulatie, dan kan onze nood aan extra co-regulatie ervoor zorgen dat onze relatie des te steviger wordt. Klink misschien een beetje tegenstrijdig maar dat is het niet.
Bij veel relaties bouwt er na een paar jaar een onderhuidse irritatie op die op lange termijn nefast is voor het welzijn van de partners. De irritaties overschaduwen elkaars positieve eigenschappen. Maar als we een hogere nood hebben aan co-regulatie is het hebben van deze diepgaande irritaties bijna onmogelijk. Want door deze nood is een positief beeld van onze partner en een gevoel van welzijn met onze partner onmisbaar. En dit is nu net het fundament dat de irritaties op lange termijn afwendt en het vertrouwen in elkaar bevordert. Een voorwaarde is natuurlijk dat we een partner kiezen die geen narcistische trekken heeft en een gezonde en evenwichtige gehechtheidsstijl bezit (zie voor meer info bij STAP 4 van de 8-Stappen-Transformatie).
Wil dat nu zeggen dat je kind niet co-reguleren een goede zaak is? Nee, helemaal niet. Je kind tot een zelfregulerende volwassene met een gezonde gehechtheidsstijl opvoeden is nog steeds het doel. Want het zijn deze volwassenen die de kracht hebben om de co-regulator te zijn van hun partner en hun kinderen, en de grootste kans hebben op een gelukkig leven voor zichzelf en hun gezin.
Liefs,
Leaf