Het Keerpunt: van Bullshit naar Bewustzijn

Dit is geen Instagram-waardige ‘ontwaking’. Dit is het moment waarop je systeem weigert nog langer mee te spelen — en hoog tijd ook.

We staan op een kruispunt. Een collectieve kater na jaren van afleiding, presteren, bijslijpen en bijhouden. De barsten worden zichtbaar op de stilste momenten: een druk op de borst die niet weg te ademen valt, vermoeidheid die zich niet laat trainen, het vreemde besef dat je indrukwekkend kunt functioneren en toch aan de zijlijn van je eigen leven staat. Het is verleidelijk om dat als falen te bestempelen of te verdoven met nog een lijstje, nog een doel, nog een advies. Maar dit is geen nederlaag. Het is een signaal dat je binnenwereld niet langer wil leven op decorstukken.

Ontwaken begint in het puin

We fantaseren graag dat ‘verlichting’ ruikt naar wierook en eruitziet als sereniteit op een yogamat. In werkelijkheid komt ze vaak binnen als een botsing: burn‑out, gebroken hart, de dood van een rol die je te lang hebt gespeeld. Ontwaken is geen piekmoment maar een afbrokkeling; het zijn de stellages die je overeind hielden — je masker, je tempo, je bewijzings-drang — die beginnen te wiebelen… en vallen. Dat voelt onveilig, soms schaamtevol, vaak verdrietig. En precies daar, onder het puin van wat niet meer werkt, opent zich een eenvoudige deur: blijven. Niet herstellen wat voorbij is, niet meteen een nieuw verhaal bouwen, maar aanwezig zijn in wat nu aan je trekt.

De valse goden

Aan die drempel staan bekenden. Geld en status fluisteren dat je het nog één kwartaal, één project, één promotie moet volhouden — daarna komt de ruimte vanzelf. De ‘ratrace’ verandert drukte in identiteit en applaus in zuurstof. Spirituele esthetiek verkoopt glans zonder diepte: mooie taal, weinig waarachtigheid. Betaalde ‘communities’ verwarren contributie met commitment; het prijskaartje weegt zwaarder dan de moed om echt te verschijnen. En productiviteit dient als boetedoening: je werkt je schuldgevoel weg, maar je waarheid blijft onder het tapijt. Hun belofte is controle; de prijs is jezelf verlaten. In die ruil verlies je altijd.

Wat blijft als de rook optrekt?

Wanneer de illusies uitbranden, blijft er niets spectaculair ‘nieuws’ over om te worden. Wat overblijft ben jij, zonder decor. Aanwezigheid in plaats van performance. Eerlijkheid in plaats van schijnzekerheid. Een ritme dat je zenuwstelsel kan dragen in plaats van een tempo dat je breekt. Liefde als nabijheid — niet als act voor publiek, maar als rustige, warme grond. Het klinkt klein, soms teleurstellend prozaïsch, en juist daarin schuilt de vrijheid: je hoeft niets te bewijzen om waar te zijn.

Aanwezigheid boven performance

Aanwezig zijn is geen spirituele milkshake met glitter. Het is de wil om helder te blijven terwijl je hoofd om afleiding schreeuwt. Niet omdat pijn heroïsch is, maar omdat je voelt dat vluchten duurder wordt dan blijven. We gaan niets romantiseren: pijn is niet optioneel. Toch hoef je er niet in te verdrinken. Bewustzijn verdooft niet; het maakt ruimte. En wat we vaak ‘bliss’ noemen, blijkt geen high, maar het licht dat zichtbaar wordt wanneer de rook is weggetrokken.

Waar het kraakt

Het keerpunt kondigt zich zelden aan met fanfare. Het sluipt je dagen binnen: de nacht die je wakker houdt, de koffie die steeds minder doet, de reflex om elk gat dicht te scrollen. Je merkt dat werk competent is maar hol, dat gesprekken rollen over scripts, dat spiritualiteit soms een decorstuk is geworden. Je lijf zegt ‘genoeg’ en je schaamt je dat het dat zegt. Maar schaamte is hier geen bewijs tegen jou; het is een teken dat de vorm je ziel niet langer past.

Van performance naar presence

De beweging is bescheiden en radicaal tegelijk. In plaats van schijnzekerheid kies je voor eerlijkheid, ook als die rommelig klinkt. In plaats van tempo kies je voor een ritme dat je lichaam kan dragen. Je spreekt als mens in plaats van als rol; je luistert met aandacht in plaats van met advies. Je ruilt controle in voor contact — grenzen die verbinden in plaats van muren die isoleren. Succes wordt samenhang: klopt dit met wie je bent, ook buiten beeld? En ‘later’ verschuift naar nu, omdat één waarachtige stap vandaag meer verandert dan tien plannen voor morgen.

Het dagelijks leven als oefenplaats

Aanwezigheid groeit zelden in grote gebaren. Ze groeit in de alledaagse keuzes waar niemand een sticker voor uitdeelt. ’s Ochtends, voordat het lawaai begint, ga je even zitten zonder app of hulpmiddel; je volgt je adem, niet om iets te bereiken maar om te merken dat je er bent. Op een willekeurige middag schrijf je één zin die waar is — “Wat ik vandaag niet langer speel is…” — en je laat daar één kleine handeling op volgen, hoe onopvallend ook. Wanneer spanning oploopt in een gesprek, neem je een ademlengte afstand en benoem je wat er gebeurt zonder te beschuldigen: “Ik merk dat ik dichtklap en wil vertragen.” Aan het einde van de dag check je je lichaam: waar zit spanning, waar is warmte, waar vraagt iets om ruimte? Er is geen applaus, wel een fundament dat breder wordt.

Waarheid in werk en relaties

Ook op maandagmorgen is waarheid mogelijk. Je kijkt je week in zonder de ruis te aanbidden en je vraagt: wat doe ik omdat het zo hoort, niet omdat het klopt? Welke taak is ruis in een belangrijk jasje? Met wie vraagt eerlijkheid om een gesprek — en wanneer plan je dat in plaats van erover te piekeren? Niet als straf, maar als manier om weer bij te dragen vanuit wie je bent. Eén belofte aan jezelf die je vandaag eert is genoeg. Niet tien. Eén. Zo wordt drukte richting.

Wanneer schaamte opduikt

Veel mensen fluisteren in deze fase hetzelfde: “Ik ben te laat,” of “Ik ben bang alles kwijt te raken,” of “Ik moet eerst beter worden.” De waarheid is eenvoudiger en vriendelijker. Je bent precies op tijd, want nu is de enige tijd die bestaat. Angst hoort bij loslaten, en wat klopt verdiept zich wanneer jij eerlijker wordt. Je hoeft niet eerst ‘beter’ te zijn om te beginnen; beginnen is hoe je beter wordt. Schaamte probeert je te isoleren — antwoord met nabijheid, desnoods in een zinnetje dat alleen jij hoort: ik ben hier.

In één adem

Het keerpunt is geen event buiten je. Het is de plek waar je ophoudt met ‘doen alsof’ en begint met aanwezig zijn. Minder ruis, meer ritme. Minder ‘ik zou eigenlijk’, meer ik doe dit nu. Niet omdat je moet, maar omdat je niet langer anders kunt en dat eindelijk durft toe te laten.

Scharniermoment

Je kunt blijven investeren in de ruis, of je stapt het vuur in en ontmoet jezelf zonder decor. Het kompas wijst niet naar de volgende cursus, relatie of snelle pleister; het wijst naar het enige wat je altijd bij je droeg: je gewaar-zijn, je adem, je vermogen om te blijven wanneer alles verschuift. Merk je iets van de zonne-uitbarstingen — misschien die druk in je hoofd? Zie je het noorderlicht dat nu vaak ongewoon ver naar het zuiden zichtbaar is?

Het keerpunt is nu. Keer naar binnen. Vertrouw op je aanwezigheid.

Tijd om wakker te worden.

Liefs, Leaf